Leczenie łuszczycy plackowatej o nasileniu łagodnym u osób dorosłych

Praktyka kliniczna

Łuszczyca jest przewlekłą i nieuleczalną chorobą skóry, której średnią częstość szacuje się na 1–3% w populacji ogólnoświatowej, co przekłada się na mniej więcej 125 mln chorych na całym świecie. Przyjmuje się, iż w większości regionów geograficznych łuszczyca dotyka w równym stopniu kobiety i mężczyzn. Patogeneza łuszczycy jest bardzo złożona i w dalszym ciągu nie w pełni poznana. Najczęstszą postacią łuszczycy jest łuszczyca zwykła, konkretnie jej odmiana plackowata. W przypadku rozpoznania łuszczycy o nasileniu łagodnym pacjent może być leczony jedynie lekami miejscowymi. Jednakże w pewnych sytuacjach zasadne może być dołączenie fototerapii lub leków ogólnych.

Wstęp

Łuszczyca jest przewlekłą i nieuleczalną chorobą skóry, której średnią częstość szacuje się na 1–3% w populacji ogólnoświatowej, co przekłada się na mniej więcej 125 mln chorych na całym świecie. Przyjmuje się, iż w większości regionów geograficznych łuszczyca dotyka w równym stopniu kobiety i mężczyzn. Istnieją dwa szczyty zachorowań: pomiędzy 18. a 39. rokiem życia oraz pomiędzy 50. a 69. rokiem życia [1, 2].
Patogeneza łuszczycy jest bardzo złożona i w dalszym ciągu nie w pełni poznana. Z pewnością jest to dermatoza uwarunkowana genetycznie. Aktualnie istnieje ponad 60 zidentyfikowanych loci chromosomalnych, które warunkują podatność na łuszczycę. Są one związane m.in. z prezentacją antygenów, osią IL-17 i IL-23, sygnalizacją NF-κB i funkcją bariery naskórkowej [3]. W patogenezie łuszczycy rolę odgrywa także mechanizm autoimmunologiczny, jednakże mało poznane są autoantygeny, przeciwko którym są skierowane reakcje immunologiczne. Postuluje się, że są to: peptyd LL-37, antygeny lipidowe generowane przez fosfolipazę A2 grupa IVD (PLA2G4D) oraz keratyna 17 [4]. Ponadto istotne są czynniki środowiskowe, które u osób predysponowanych genetycznie doprowadzają do kaskady immunologicznej. Ważnymi bodźcami zewnętrznymi mającymi wpływ na indukcję bądź nasilenie łuszczycy są: infekcje, stres, alkohol i niektóre leki [4].
Najczęstszą postacią łuszczycy jest łuszczyca zwykła, konkretnie jej odmiana plackowata. W jej obrazie klinicznym możemy obserwować blaszki łuszczycowe z powierzchownym złuszczaniem, zlokalizowane typowo na wyprostnych powierzchniach kończyn górnych, kończyn dolnych, w szparze międzypośladkowej i w okolicy lędźwiowo-krzyżowej [2]. Poza skórą gładką łuszczyca może zajmować skórę owłosioną głowy, twarz, genitalia oraz aparat paznokciowy [2]. Inne wyróżniane odmiany łuszczycy zwykłej to m.in. łuszczyca drobnogrudkowa, łuszczyca pieniążkowata i erytrodermia łuszczycowa [5]. 

POLECAMY

Ocena nasilenia choroby i wybór leczenia

Oceny nasilenia zmian skórnych w łuszczycy dokonuje się za pomocą ps...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • Roczną prenumeratę kwartalnika "Wiadomości dermatologiczne"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
  • ...i wiele więcej!

Przypisy