Łuszczyca jest przewlekłą, układową, zapalną chorobą mediowaną immunologicznie. Charakterystyczny dla łuszczycy jest remisyjno-nawrotowy przebieg, a zaostrzenia częściej występują w sezonach jesienno-zimowych. U dzieci występują te same odmiany kliniczne łuszczycy, co u dorosłych, jednakże zmiany mogą różnić się pod względem rozmieszczenia i morfologii. Łuszczyca u dzieci jest rozpoznawana na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. W przypadkach wątpliwych, wskazane jest pobranie wycinka skóry ze zmiany chorobowej oraz ocena histopatologiczna. Warto podkreślić, że terapia łuszczycy powinna mieć zindywidualizowany charakter, z uwzględnieniem wieku chorego, nasilenia procesu chorobowego i jego typu klinicznego, lokalizacji anatomicznej wykwitów, wpływu choroby na jakość życia, aspektów psychologicznych, zaburzeń współistniejących, stosowanych terapii w przeszłości oraz ich skuteczności, preferencji pacjenta, współistnienia łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Leczenie łuszczycy u pacjentów pediatrycznych może stanowić wyzwanie, głównie z powodu obaw opiekunów o rozwój działań niepożądanych oraz stosowanie preparatów poza wskazaniami rejestracyjnymi. W terapii wyróżnia się leki miejscowe, ogólne oraz fototerapię.